1
گروه شهرسازی، واحد بروجرد، دانشگاه آزاد اسلامی، بروجرد، ایران
2
فوق دکترای مهندسی شهرسازی استاد برنامه ریزی شهری، دانشگاه تهران، تهران، ایران
3
گروه شهرسازی، واحد همدان، دانشگاه آزاد اسلامی، همدان، ایران
چکیده
تاب آوری شهری به توانایی یک سیستم شهری در مقیاس زمانی و فضایی برای حفظ یا بازگشت سریع به عملکردهای مطلوب گذشته گفته میشود. امروزه یکی از عمدهترین مسائل و مشکلاتی که بیشتر کلانشهرهای جهان با آن دست به گریبانند، مخاطرات طبیعی است که همواره سکونتگاههای بشر و جان انسانها را تهدید میکند و در مدت کوتاهی میتواند خسارات و تلفات بسیار گستردهای برجای بگذارد. در این راستا، پژوهش حاضر با هدف ارزیابی ابعاد تابآوری شهری در برابر مخاطرات طبیعی در شهر خرمآباد تدوین شده است. تحقیق حاضر بر حسب هدف، کاربردی و بر حسب نحوه گردآوری دادهها یک تحقیق تحلیلی میباشد و از لحاظ نحوه اجراء، از نوع پیمایشی، و بر حسب روش تحقیق از نوع کمی میباشد. به منظور تجزیه وتحلیل دادهها از نرمافزار SPSS، مدلهای ترکیبی (FARAS + FKOPRAS) و FBMW استفاده شد. نتایج حاصل از آزمون تیتک نمونهای در ابعاد (اقتصادی، اجتماعی، کالبدی-محیطی، نهادی-سازمانی)، نشان داد، وضعیت تابآوری شهری در خرمآباد ضعیف است، و بر اساس مدلهای ترکیبی(آراس فازی و کوپراس فازی)، بعد اجتماعی با مقدار وزن 00/34، بالاترین میزان تابآوری و بعد نهادی-سازمانی با مقدار وزن 00/30)، کمترین میزان تابآوری را در شهر خرمآباد در مقابل سیلاب به خود اختصاص دادهاند. در ادامه نیز بر اساس مدل فازی بی ام وی، در بعد اقتصادی، گویه برنامهریزی جهت عدم وارد شدن خسارات به وسایل داخل منزل با مقدار وزن 043/0، بیشترین میزان تابآوری، در بعد اجتماعی، گویههای آموزش در برابر آمادگی خطر، آگاهی و دانش با مقدار وزن 040/0، بیشترین میزان تابآوری؛ در بعد نهادی-سازمانی گویه وضعیت آگاهیرسانی میران شهری هنگام رویارویی با بحران سیل با مقدار وزن 027/0، و در بعد کالبدی-محیطی، گویه میزان تراکم ساختمانی با مقدار 031/0، بیشترین میزان تابآوری را به خود اختصاص داده است